Dodany: 08 kwietnia 2017

Wiele roślin do prawidłowego rozwoju potrzebuje dużej ilości światła. Nie wszyscy jednak posiadamy słoneczne mieszkania, a na pewno w każdym domu jest takie pomieszczenie bez dostępu do światła dziennego. Aby nie rezygnować z uprawy roślin w tym wypadku warto hodować takie gatunki, które w cieniu lub półcieniu doskonale sobie poradzą.

Cieniolubne rośliny doniczkowe to takie, których naturalne siedliska znajdują się w miejscach słabo oświetlonych np. lasy tropikalne. Te rośliny do życia potrzebują wysokiej temperatury i dużej wilgotności powietrza. Doskonale będą czuły się w łazience bez okna gdzie panuje duża wilgotność, lub ciemnym korytarzu. Jeżeli zdecydujemy się na roślinę cieniolubną w widnym pomieszczeniu obowiązkowo należy ustawić ją z dala od okna, dodatkowo warto zaciemnić okno żaluzjami czy roletami. W chłodnym mroku dobrze rosną wszelkiego rodzaju paprocie, półmrok lubią też figowce i bluszcze. Natomiast cieplejsze temperatury i półmrok to idealne warunki dla niektórych palmy, filodendronów, difenbachii czy draceny.

Popularne rośliny doniczkowe do miejsc zacienionych.

Aglaonema (łac. Aglaonema) – jej naturalnym środowiskiem jest dolna warstwa poszycia lasów tropikalnych. Najlepiej będzie się rozwijać w ciepłym półcieniu, przez cały rok należy jej zapewnić wysoką temperature i dużą wilgotność powietrza. Wymaga także żyznej i przepuszczalnej gleby. Cechą charakerystyczną rośliny są ozdobne ciemnozielone liście z srebrzystym deseniem.

Aspidistra (łac. Aspidistra elatior) – zwana potocznie żelaznym liściem. Ta roślina kłączowa porasta suche, leśne i cieniste tereny Azji, tworzy nieregularne kępy złożone z dużych liści. Najlepiej czuje się w przyciasnej doniczce, ponieważ rośnie bardzo wolno. Lubi chłodniejsze temperatury.

Bluszcz (łac. Hedera helix) – jest to roślina wieloletnia może rosnąć nawet kilkaset lat. Lubi stanowiska cieniste (oprócz odmian barwnym, które potrzebują więcej światła).

Cissus (łac. Cissus) – roślina uwielbia ciepło, cotygodniowe podlewanie oraz dużą wilgotność powietrza. Co roku należy ją przesadzać i pamiętać o obfitym nawożeniu specjalnymi nawozami. Roślina odznacza się romboidalnymi liśćmi, jeden listek składa się z trzech, dwóch mniejszych i jednego większego.

Dracena (łac. Dracaena) – pochodzi z Madagaskaru więc najlepiej czuje się w ciepłych pomieszczeniach. Wymaga stale wilgotnego podłoża, warto także często myć jej liście co dostarcza roślinie dodatkowej porcji wilgoci. Mają charakterystyczny wygląd i długie dekoracyjne liście.

Difenbachia (łac. Diefenbachia) – jest mało wymagającą rośliną, lubi ciepło i obfite podlewanie, ale tylko w okresie wegetacji. Od listopada należy jej ograniczyć dostarczanie wilgoci. Cechą charakterystyczną są grube i miesiste liście, które wyglądają bardzo efektownie.

Łosie rogi (łac. Platycerium) – to potoczna nazwa kwiatu z rodziny paproci. Charakterystyczną cechą są liście wyglądem przypominające rogi co odróżnia roślinę od innych gatunków paprociowatych. W naturalnym środowisku występuje w Australii i Nowej Gwinei i rośnie na pniach i gałęziach innych roślin. Lubi wysoką temperature i sporo wilgoci.

Monstera (łac. Monstera) – w naturalnym środowisku jest to bardzo wysokie pnącze (do 20 metrów) wspinające się po drzewach. Charakteryzuje się pięknymi dużymi liśćmi. Ta roślina potrzebuje sporo przestrzeni, ponieważ nawet w doniczkach potrafi osiągać znaczne rozmiary.

Peperomia (łac. Peperomia) – istnieje ponad 600 gatunków tej rośliny. Jej naturalnym środowiskiem są dolne partie lasów tropikalnych gdzie żyje w półcieniu i dużej wilgotności, dlatego doskonale nadaje się do ciemnych łazienek czy kuchni. Ozdobą rośliny są małe skórzane i mięsiste listki.

Sansewiera (łac. Sanseviera) – nie wymaga wiele wody ani światła. Jednak odmiany barwne (np. z żółtym obrzeżem liści) wolą stanowiska słoneczne (w półcieniu staną się całe zielone)

Skalnica rozłogowa (łac. Saxifraga stolonifera) – lubi niższe temperatury pokojowe i nie potrzebuje obfitego podlewania. Będzie się dobrze rozwijać w żyznym i przepuszczalnym podłożu przy rzeźkim powietrzu o dużej wilgotności. Kwiat charakteryzuje się małymi liści układającymi się w rozete.

Zamiokulkas (łac. Zamioculcas zamiifolia) – w warunkach naturalnych (Zanzibar i Tanzania) to bylina rosnąca na suchych i kamienistych terenach, w cieniu innych roślin. Jest niezwykle wytrzymała nie wymaga obfitego podlewania. Najlepiej czuje się w temperaturze 22-25 stopni, nie lubi przeciągów. Objawem starzenia się rośliny jest żółknięcie i opadanie dolnych listków, dlatego stare i żółte pędy należy wycinać by w ich miejsce pojawiły się nowe zielone listki.